ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ “Όταν ξέφυγα, από τον έλεγχο όλων, τότε άρχισε ο πόλεμος ,η αμφισβήτηση”

Πολλές είναι οι λέξεις με τις οποίες θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Θεατρίνα, είδωλο, εθνική στάρ, και  πολλά άλλα. Όλοι έχουν μια άποψη για αυτήν, θετική ή αρνητική. Είναι μία από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της Χώρας μας. Αυτό που δεν μπορεί κανείς όμως να της αμφισβητήσει, είναι ότι αν η Ελλάδα είχε ένα αληθινό χαμόγελο αυτό ήταν της Αλίκης. Μ’αυτό το χαμόγελο ίσως παρακολουθεί ακόμα τα όσα λέγονται και γράφονται γι’ αυτήν .Ίσως γιατί ακόμα αφορά τους Έλληνες όπως όταν ζούσε. Με αφορμή τα 23 χρόνια από το θάνατο της αντί αφιερώματος, εμείς επιλέξαμε να την θυμηθούμε αλλιώς. Αφήσουμε την ίδια να μιλήσει. Βρήκαμε μια από τις τελευταίες μεγάλες έντυπες συνεντεύξεις της και σας τη παραθέτουμε. Συνέντευξη που έδωσε το 1994  στο περιοδικό STATUS.Η Αλίκη εδώ  μιλάει χωρίς καμιά αναστολή, με μεγαθυμία αλλά και καημό, γλυκά αλλά και θυμωμένα, προσωπικά αλλά και μεγαλόφωνα.

επιμέλεια: ARTIST HALL team

STATUS: Τώρα που έφυγε η Μελίνα Μερκούρη, πώς λέτε πως αισθάνεται κανείς όταν είναι ένας λαός ολόκληρος;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Όπως ήταν, και θα ‘ναι πάντα η Μελίνα.
STATUS: ‘Η κι οποιοσδήποτε, οποιαδήποτε άλλη μπορεί να το πετύχει αυτό.
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Ο Δημήτρης ο Παπαμιχαήλ νομίζω πως είπε κάτι πολύ καλό για τη Μελίνα: «Η Μελίνα πήγε μια ακόμη τουρνέ, μια περιοδεία μεγάλη, έτσι απλά όπως πήγαινε παντού πάντα. Και στον Άλλοι , και στον Κάτω Κόσμο, η Μελίνα Θα συνεχίσει να δοξάζει την Ελλάδα».
STATUS: Κάτω ή Πάνω είναι, λέτε, αυτός ο αιώνιος Άλλος Κόσμος;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Κάτω. `Έτσι μας έχουν πει. Αλλά, είπαμε, η Μελίνα ήταν ικανή να φέρνει το πάνω – κάτω. Γιατί όχι και το Κάτω -πάνω;
STATUS: Μάλιστα. Πείτε μας όμως εσείς τώρα για τον Πάνω Κόσμο. Πώς γίνεται να είναι κανείς τόσα χρόνια «πάνω», τόσα χρόνια πρώτος; Πώς αντέχει κανείς κάτι τέτοιο;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Είναι οδυνηρό. Αλλά είναι και συναρπαστικό μαζί. Οτιδήποτε δεν κάνεις με πρόγραμμα, σου χαρίζει μια μαγευτική αγωνία. Και λέω αγωνία, γιατί μαζί της έχω πορευτεί από το πρώτο μου βήμα ως σήμερα. Στα έξι μου χρόνια είχα την αγωνία πως η ζωή τελειώνει.
STATUS: Στα έξι;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Ναι. Γιατί στα έξι έχασα τον πατέρα μου. ‘Ύστερα, άρχισε η αγωνία μου για το πώς θα τα βγάλει πέρα η μάνα μου. Με τρία παιδιά. Κι ύστερα, ήμουνα δεν ήμουνα δεκάξι, κι ήμουνα ήδη γνωστή, ήδη αστέρι. Μια άλλη αγωνία, ως σήμερα.
STATUS: Από το «Ποντικάκι- και μετά;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Όχι. Από πολύ πιο πριν. Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στη Σχολή. Δηλαδή, το ξέρω. Ξέρω, ήξερα από τότε πως ήμουνα πρώτη,αστέρι. Και το ξέρα βαθιά μέσα μου γιατί το ήθελα βαθιά μεσα μου να είμαι πρώτη.

STATUS: Φτάνει αυτό για όλα;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Εγώ δεν πιστεύω στο τυχαίο. Όλα όσα κερδίζουμε, τα κερδίζουμε με αγώνα, με μια αδιάκοπη πάλη. Αρκεί να έχουμε όραμα, ένα όραμα.


STATUS: Ποιο ήταν το δικό σας όραμα;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Το πρώτο δικά μου όραμα ήταν να ξεφύγω απ’ τη μιζέρια. Να ξεφύγω από τη σκιά της καθημερινότητας. Να ξεφύγω από έναν κόσμο που μου φαινόταν απάνθρωπος, μια κι είχα γνωρίσει το Θάνατο σε ηλικία έξι χρόνων. Ο επίγειος Κάτω Κόσμος μού είχε πάρει ταυ πατέρα μου, κι εγώ, όσο κι αν το ‘ψαχνα, ποτέ δεν βρήκα ποιος έφταιγε για τον Εμφύλιο, για όλα όσα γίνανε τότε. Άλλωστε, θύτες και θύματα έχουνε πάντα κοινή μοίρα. “Έτσι δεν είναι;Κι είναι φοβερό να μεγαλώνεις και να σε μαθαίνουν να μισείς. Εδώ, εγώ διαφωνούσα.
STATUS: Δηλαδή;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Τι δηλαδή; Εγώ είχα γεννηθεί για ν’ αγαπάω και για ν’ αγαπιέμαι. Αυτό είναι το πιο σίγουρο από όλα. Στην Αντιγόνη, που τόσο πολύ πολεμήθηκα αλλά δεν λύγισα, αυτά είπα, αυτό λέει. Μιλάω τώρα λίγα μπερδεμένα ίσως, αλλά έτσι μπερδεμένη κι ανακατεμένη είναι η κάθε στιγμή της ζωής, όσα ως τώρα έχω ζήσει και περάσει.
STATUS: ‘Όλοι απροετοίμαστοι δεν τη ζούμε τη ζωή; Υπάρχει κανένα σχέδιο, κανένας τυφλοσούρτης;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Όχι, βέβαια. Η ζωή είναι ένα ταξίδι με αλλεπάλληλες ανακαλύψεις. Κι εκεί που νομίζεις πως τα ‘χεις δει όλα, βρίσκεσαι πάλι στην αρχή.
STATUS: Όπου, κι εσείς, όπως όλος ο κόσμος, τι σχέδιο να ‘χει για το πώς θα ζήσει και θα πετύχει;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Η Αλίκη ξεκίνησε, και συνεχίζει, χωρίς κανένα σχέδιο. Να σας πω και κάτι πιο μυστικό, και χωρίς όπλα. Εφόδιά μου στο ξεκίνημά μου ήταν τα νιάτα μου μόνο και μια έμφυτη χάρη. Τίποτα άλλο. Δεν τα λέω ναρκισσιστικά, αλλά ήμουνα ένα πολύ όμορφο κορίτσι. Και το όμορφο είναι πάνω απ’ το ωραίο. Και κάποιος ναρκισσισμός στη δικιά μας δουλειά δεν κάνει πάντα κακό, χρειάζεται για ν’ αντέχεις στα δύσκολα. Δεν είναι κακό, βρε αδερφέ, να έχεις ένα καλό παρουσιαστικό.
STATUS: Να σ’ αρέσει κι εσένα ο εαυτός σου;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Εμένα δεν ξέρω αν μου άρεσε ο εαυτός μου. Μου άρεσε όμως αυτό που ήθελα να κάνω με τον εαυτό μου. Πέρα, τώρα από τα Δώρα της φύσης και την ευλογία κάποιου Θεού, η μεγάλη συμβολή του εαυτού μου στον… εαυτό μου ήταν ότι ήμουνα κι ένα έξυπνο κορίτσι.
STATUS: Μα η ομορφιά δεν είναι υπόθεση εξυπνάδας;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Α, ναι. Σίγουρα. Εγώ αυτά τα ήξερα. Γι’ αυτό και μπορούσα να εντυπωσιάζω. Ενώ αν τα αναλύσουμε, δεν είχα κανένα στοιχείο της κλασικής αισθητικής ομορφιάς. Ούτε ψηλή ήμουνα, ούτε τελείως καλλίγραμμη, ούτε μάτια μαγευτικά είχα. Κι όμως. Χωρίς τίποτα απ’ όλα αυτά, μπορούσα να είμαι εκθαμβωτική. Κι αυτό δεν ήταν άλλα από ένα καθρέφτισμα της ψυχής μου, που ήθελε να υπερβεί το μέτρια και τα λίγο. Εγώ ήθελα να φύγω, να ανακαλύψω μιαν άλλη ζωή από εκείνη που θέλανε να μου επιβάλουνε όλοι οι γύρω μου. Ήθελα να φύγω, κι έφυγα.


STATUS: Αυτή την άλλη ζωή, αυτόν τον Άλλο Κόσμο, που λέτε, όμως, τον εγκαταστήσατε εδώ. Στην Ελλάδα πάλι.

ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Ναι. Και παρέμεινα στην Ελλάδα. Αν και είχα τότε επανειλημμένα πολλές ευκαιρίες να φύγω έξω. ‘Ίσως σ’ αυτό, στον περιορισμό μου, αν θέλετε, στον ελληνικό χώρο, φταίει πάλι η ανασφάλειά μου. Φταίει πάλι ο θάνατος του πατέρα μου. Γι’ αυτό και τότε, κι ακόμα, αναζητώ πάντα τον πατέρα στα βήματά μου. Πότε στους δασκάλους μου, όταν ήμουνα στο σχολείο, πότε στον Ροντήρη και στον Σολομό, στη Σχολή μετά. Δεκαεπτά χρόνων, που πήγα κι έπαιξα Ιουλιέττα ως εξαιρετικό ταλέντο και με ειδική άδεια, μετά με γυρίσανε, οι πατεράδες μου αυτοί, αμέσως πίσω στη Σχολή. Κι ας είχα ήδη παίξει στο Εθνικό Μολιέρο κι άλλα. Σαν πατεράδες συνεπείς, θέλανε να πάρω και το δίπλωμά μου. Γιατί με προόριζαν και γι’ άλλα πράγματα, και γι’ άλλα ακριβά κομμάτια της Τέχνης. Κάτι που το ‘θελα κι εγώ. Και γύρισα πίσω στη Σχολή, γιατί κι εγώ τους εμπιστευόμουνα πολύ.
STATUS: Αλλά;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Αλλά, τότε μπήκε στη ζωή μου κι ένας άλλος, τέταρτος, πέμπτος, πατέρας: ο Φίνος.
STATUS: Φιλμ. Τα φιλμ. Ο κινηματογράφος.
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Αυτός μ’ έμαθε έναν νέο έρωτα: Τον έρωτα του φακού. Και σ’ αυτόν τον έρωτα εγώ παραδόθηκα. Το ’62 παίζεται η «Μανταλένα» στις Κάννες, κι ο Σκούρας μου ζητάει να πάω στην Αμερική, κι ο νέος πατέρας μου, ο Φίνος, ούτε αυτός μ’ αφήνει να φύγω
STATUS: “Ελληνας πατέρας, κλασικός.

ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: «Πού Θα πας; Κινδυνεύεις! Θα σε προσέξουνε;» Κι εγώ πάλι προτίμησα τη σίγουρη αγκαλιά του Φίνου παρά…

STATUS: …παρά τη μη-προσοχή;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Παρά το άγνωστο, το τελείως άγνωστο. Δεν ήθελα και να χάσω με τη μία ό,τι είχα παλέψει να κερδίσω εδώ στην Ελλάδα. Δεν μετανιώνω. Η Ελλάδα δεν μπορεί να ‘ναι μόνο μια ανάμνηση, όπως είναι για τους περισσότερους ‘Έλληνες της διασποράς. Τουλάχιστον εγώ, δεν θα μπορούσα να το αντέξω κάτι τέτοιο.
STATUS: Να είστε μια Αλίκη Βουγιουκλάκη της Αμερικής, ας πούμε.
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Μα και για τους “Έλληνες της Αμερικής η Αλίκη είναι Ελλάδα. Με ταυτίζουνε κι εμένα με την Ελλάδα. Κι είμαι, όπως είναι κι η Ελλάδα, πολλά γι αυτούς, όσο μικρή κι αν είναι, όσο μικρή κι αν φαίνεται στο χάρτη η Ελλάδα. Η Ελλάδα βγάζει μεγάλες φυσιογνωμίες. Δεν ξέρω αν θα μπω κι εγώ σ’ αυτό το Πάνθεον των σημαντικών Ελλήνων, αλλά ξέρω πως κάτι σημαίνω κι εγώ για τον τόπο μου. Η Ελλάδα, αυτή η «μικρή» Ελλάδα, δεν έβγαλε τη Μελίνα;

STATUS: Την Κάλλας…

ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Την Κάλλας! Θεέ μου! Τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη..
STATUS: Τον Μητρόπουλο…
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Τον Καζαντζάκη. Την Ιστορία αυτή τη μεγάλη. Η Μελίνα τους αντιμετώπιζε όλους τους ξένους σαν ίση προς ίσους, μόνο με τους Δελφούς, μόνο με την Ακρόπολη να τη στηρίζει. Να κάτι που δεν κάνουνε ποτέ οι πολιτικοί μας. Κι από ένστικτο και μόνο το καταλάβαινε η Μελίνα. Πως είμαστε σαν λαός τεράστιος, μέγας. Πώς είναι δυνατόν να μην το αντιλαμβάνονται αυτό το τόσο απλό οι πολιτικοί; Εκτός ίσως από έναν Καραμανλή κι από τον Παπανδρέου κάπως. Που είναι όντως ταλαντούχος ηγέτης, όπως λέμε ταλαντούχος ηθοποιός.
STATUS: Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε ούτε από τους πατεράδες ούτε από τους άνδρες. βέβαια. Όμως, εσείς δηλώσατε κάποτε πως εσείς η ίδια είστε ο άνδρας της ζωής σας.
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Με ρώτησαν ποιος με βοήθησε. Ποιος ήταν πίσω μου κι έκανε τις σωστές κινήσεις στη σκακιέρα μου. Πρώτον, εγώ επιμένω πως ούτε σκακιέρα δεν υπήρχε καν στη ζωή μου, στην καριέρα μου. Ψυχή μόνο υπήρχε, και υπάρχει. Θέληση, και εργατικότητα, και αγωνιστικότητα, κι ένα αλάνθαστα ένστικτα, αν Θέλετε.
STATUS: Και επιχειρηματικό μυαλό,
ίσως; Μια και μιλάμε για το STATUS, είμαι υποχρεωμένος να σας ρωτήσω και γι’ αυτό·
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: ‘Όχι. Επιχειρηματίας δεν είμαι καθόλου καλή. Στα οικονομικά, όχι δεν τα πάω καλά. “Έχω ακούσει πως είμαι σκληρή, έως και τσιγκούνα. Ας λένε. Δεν με αφορά. Είμαι πάρα πολύ καλή στο να οργανώσω μια δουλειά, στο να στελεχώσω καλά μια δουλειά. Σε κάθε δουλειά το πια βασικά είναι το πώς θα καταφέρεις να επιλέξεις τα σωστά στελέχη. Ε, αυτό εγώ το ξέρω καλά.
STATUS: Πώς, από ένστικτο;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Από ένστικτο, αλλά όχι μόνο. Όταν έχω απέναντί μου έναν άνθρωπο, όπως εσάς τώρα, μπορώ να διαβάσω την ψυχή του, να τον διαβάσω. Είναι χάρισμα αυτό, δεν λέω. Ξέρω πάντα πάρα πολύ καλά ποιος κάνει χαλά τη δουλειά του, και ποιος όχι. Όπως ξέρω και αν αυτός ο ηθοποιός έχει ταλέντο, από μια φράση του όλη κι όλη. Κι έτσι δίνω πάντα σε ταλαντούχους νέους την ευκαιρία να αναδειχθούν δίπλα μου. Κάτι που, σας πληροφορώ, δεν είναι καθόλου εύκολο.
STATUS: Να τα καταφέρεις να φανείς δίπλα σ’ ένα είδωλο;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Αφήστε τα είδωλα και την ειδωλολατρία. Τα είδωλα τα φτιάχνει η φαντασία των ανθρώπων, αλλά τα γεγονότα τα πραγματικά είναι άλλα. Κι η πραγματικότητα είναι ωμή, και πεζή. Τίποτα δεν κατακτάς χωρίς ιδρώτα και αίμα. Τυχαία. Το μόνο τυχαίο ήτανε που ήμουν έξυπνη. Σας το ‘πα, και σας το ξαναλέω. Αλλά ούτε κι αυτό ήταν τόσα τυχαίο. Κάπως καλλιέργησα κι εγώ τον εαυτό μου, για να μπορώ να καταλαβαίνω ανθρώπους και καταστάσεις.
STATUS: Πείτε όμως και για την πεζή πλευρά αυτού του υπερφωτισμένου επαγγέλματος. Ξέρουμε πως είστε κι επιχειρηματίας στο θέατρο, δεν μπορείτε να το αρνηθείτε αυτό.
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Εγώ ξεκίνησα να κάνω δικές μου παραγωγές από το σχολείο. Στο σπίτι μου. Ως ένα παιδί, που από τότε διεκδικούσε μια Θέση στο φως. Τα μισώ, και εα φοβάμαι τα σκοτάδια. Δεν μ’ αρέσουν καθόλου τα σκοτάδια Γι’ αυτό και μια ζωή είμαι εκτεθειμένη σ’ αυτά τα ανελέητα φώτα. Που είναι συχνά σκληρά, αλλά, όταν έχουν εκείνο το πορτοκαλόχρυσο του ηλιοβασιλέματος, αξίζουν όλα όσα περνάς γι’ αυτά. Τι λέγαμε; Είμαι φλύαρη, να με διακόπτετε. Παίρνω αμπάριζα και δεν σταματάω.

STATUS: Λέγαμε για τις πρώτες σας, εντός έδρας, παραγωγές.

ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Στο σχολείο εγώ, όταν τ’ άλλα κορίτσια ντυνόντουσαν όμορφα μόνο για τα πάρτι, εγώ έπαιρνα τα σατέν νυχτικά της μαμάς μου, που εκείνη σαν χήρα δεν τα φόρεσε σχεδόν καθόλου, και με πανιά και σεντόνια έφτιαχνα τα πρώτα μου Θεατρικά κουστούμια. Τα θεατρικά έργα που έπαιζα; Κομέντια Ντελ `Άρτε. “Έλεγα στα δύο μου αδέλφια και σε μια φίλη μου, που ήταν οι ηθοποιοί μου, ένα Θέμα απλό, να το παίξουμε. «Παίρνουν οι εχθροί τον άντρα μου και τον σκοτώνουν» έλεγα. Κι έτσι γινόμουνα η μάνα μου, κι ο άντρας μου ήταν ο πατέρας μου. Τέτοια.
STATUS: Μελαγχολικά.
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Στο τέλος όμως τέλειωνα με αισιοδοξία, με δύναμη; «Εγώ Θ’ αγωνιστώ για τα παιδιά μου» έλεγα «και θα τα καταφέρω!» Κι αυτά άλλα εγώ, σιγά σιγά, τα πίστεψα. ‘Έτσι έπρεπε να γίνει. Η ζωή προχωράει, κι έτσι έπρεπε να προχωρήσει κι η δικιά μου ζωή. Αφού μου άρεσε το φως, όσο πληγωμένη και να ‘μουνα, όσο πληγωμένη και να ‘μαι, ούτε σταμάτησα, ούτε σταματάω. ‘Όταν έκανα εκείνα τα μεγάλα, τα διάσημα γκρο πλαν στο σινεμά, κανένας δεν μπορούσε να ξέρει πώς ένιωθα. Μάνο εγώ. Η Ντελλάνγκο λέει: «Η μηχανή προχωράει. προχωράει, προχωράει, σε πλησιάζει, κι εσύ λουσμένη στο φως, χαμογελάς, ενώ ολόκληρη η ζωή σου ουρλιάζει». Κάπως έτσι είναι όλα.

STATUS: Παρακάτω. Πάμε παρακάτω. Οι γυναίκες μοιάζετε πιο ικανές σ’ αυτό.

ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Γιατί, οι άνδρες δεν πάνε παρακάτω;Δεν Θέλουν να πηγαίνουν όλο παρακάτω;
STATUS: Αν μου επιτρέπεται η παρατήρηση, «παραπάνω» Θα ήταν καλύτερα να λέγαμε. Για το καλό όλων μας. Αλλά οι άνδρες είναι πιο αδύναμοι, πιό παιδιά.
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Αυτό το πιστεύω κι εγώ. Γι’ αυτά τους λατρεύω τους άνδρες. Γι’ αυτό, ευτυχώς που έκανα αγόρι. Τους αγαπάω, τους λατρεύω τους άνδρες. Κι είπα κάποτε πως ο άνδρας της ζωής μου είμαι εγώ, γιατί δεν στηρίχτηκα ποτέ στις πλάτες κανενός άνδρα. Δεν ακολούθησα το όνειρο της μάνας μου: Να πάρω έναν πάμπλουτο άνδρα -ένας εφοπλιστής θα ‘τανε το καλύτερό της- για να λυθούν έτσι και τα προβλήματα όλων μας, όλης της οικογένειας.
STATUS: Ελληνίς μητέρα, κλασική.
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Η μάνα μου αντιμετώπιζε δύσκολα στη ζωή. ‘Ήταν από πολύ μεγάλη οικογένεια. Αρχόντισσα. Κουμουνδούραινα. Του Αλέξανδρου του Κουμουνδούρου εγγονή. Από μεγάλο όνομα, από μεγάλα μεγαλεία. Και παντρεύτηκε έναν δικηγόρο από τη Μάνη, τον πατέρα μου. ‘Έναν άνθρωπο που όσοι τον γνώρισαν μου έλεγαν: «Εκείνος άμα ζούσε! Τι Θα ‘χε κάνει». Γιατί αυτός ήξερε να χαμογελάει, λένε. Ο Μίκης ο Θεοδωράκης μου ‘χει μιλήσει πολύ για τον πατέρα μου. Μπορεί, άμα είχα τη δικιά του αγκαλιά, την αγκαλιά του πατέρα, να μην είχα την ανάγκη να γίνω ηθοποιός, να κάνω όσα κάνω. “Ίσως να ‘χα ζήσει τελείως αλλιώς, και να ‘χα πάρει και τον εφοπλιστή. Και να ”χα ζήσει κι εγώ καλά, κι εσείς καλύτερα!
STATUS: Ας συνεχίσουμε αυτό το ωραίο ταξίδι ανάμεσα σε γυναίκες κι άνδρες. Πείτε μας μια εικόνα των ανδρών από τη ζωή και τη δουλειά σας χαρακτηριστική.
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Οι άνδρες είσαστε όντως πια παιδιά. Όσων ετών και να ‘σαστε. Η πρώτη μου επιχείρηση ήταν ο θίασος Αλίκης Βουγιουκλάκη -Μάνου Χατζιδάκι. «Καίσαρ και Κλεοπάτρα». Κι ο Μάνος, όπως πάντα, έγραφε άυπνος τη μουσική μιας ταινίας του Φίνου για καμιά βδομάδα, κι ύστερα κοιμότανε γι” άλλη μια, να αναλάβει. ‘Η χανότανε στον Φλόκα, συζητώντας με τον Γκάτσο, από το πρωί ως το βράδυ. Κι ο καιρός πέρναγε, όπως γίνεται όταν είσαι παιδί. Αλλά η Κλεοπάτρα δεν περίμενε, δεν μπορούσε να περιμένει. Είχαμε χορωδούς, μουσικούς, χορογράφους, ηθοποιούς, που περιμένανε. Ε, κατάφερα να τους κάνω το αύριο, τώρα. «Τώρα, τώρα!» τους έλεγα. Και τους έδινα χαρτοπετσέτες να γράφουν ο ένας τους στίχους κι ο άλλος τα τραγούδια. Τους έπειθα με την επιμονή μου, κι έφευγα με χαρτοπετσέτες -χρυσάφι!
STATUS: ‘Ήταν χάρτινη κι η Κλεοπάτρα, όχι μόνο το φεγγαράκι.
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Χάρτινη κι η Κλεοπάτρα! Που μπορεί να μην είχε μεγάλη επιτυχία, αλλά έμεινε στην ιστορία. Πώς σας φάνηκε αυτή η εικόνα μ’ αυτούς τους δύο, πράγματι μεγάλους άνδρες; ‘Έβαλα κι εγώ ένα λιθαράκι, έστω κι έτσι, σ’ ένα έργο που Θα μείνει. Τι λέτε;
STATUS: Συμφωνώ κι εγώ πως χωρίς τις γυναίκες δεν γίνεται.
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Ξέρετε ποιον άνδρα λατρεύω; Εκείνον τον άνδρα που αγωνίζεται για να τα βγάλει πέρα. Εκτιμώ αφάνταστα του άνδρα που του τα φέρνει δύσκολα η ζωή, αλλά δεν τα βάζει κάτω. Δεν έχω για πρότυπο κανέναν σταρ του σινεμά. Ούτε κανέναν πολιτικό. Αλλά πάντα, κάθε άνδρας, χρειάζεται μια γυναίκα δίπλα του. Δεν γίνεται αλλιώς.

STATUS: Συμφωνώ κι εγώ πως χωρίς τις γυναίκες δεν γίνεται.
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Ξέρετε ποιον άνδρα λατρεύω; Εκείνον τον άνδρα που αγωνίζεται για να τα βγάλει πέρα. Εκτιμώ αφάνταστα του άνδρα που του τα φέρνει δύσκολα η ζωή, αλλά δεν τα βάζει κάτω. Δεν έχω για πρότυπο κανέναν σταρ του σινεμά. Ούτε κανέναν πολιτικό. Αλλά πάντα, κάθε άνδρας, χρειάζεται μια γυναίκα δίπλα του. Δεν γίνεται αλλιώς.
STATUS: Δεν γίνεται να ‘ναι κι αι άνδρες γυναίκες του εαυτού τους;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Εγώ δεν πιστεύω στη μοναξιά. Την απεχθάνομαι τη μοναξιά. 0 μόνος άνθρωπος, ο μοναχικός, είναι αδύναμος.
STATUS: Κλωτσοσκούφι.
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Οι δύο κάνουνε τη δύναμη. Τώρα, πώς δεν έλαχε να έχω εγώ μια τέτοια δύναμη, να ‘μαι δύο κι ακόμα πιο δυνατή, να σας πω ακριβώς δεν ξέρω.
STATUS: Στάνταρ δύο, εννοείτε. Γιατί ποτέ σχεδόν δεν είστε μόνη…
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Ναι, αλλά δεν αντλώ αυτά που λέμε από τον σύντροφό μου. “Η μπορεί και να το κάνω και να μην το καταλαβαίνω. Εντάξει, κάτι Θα γίνεται. Δεν είμαι κανένα υπερφυσικό πλάσμα. Αφού πιστεύω αυτά που πιστεύω, δεν μπορεί, από κάποιους ανθρώπους Θα παίρνω πολύ πιο ουσιαστικά πράγματα από τα χειροπιαστά και οφθαλμοφανή.

STATUS: Χειροπιαστά κι οφθαλμοφανή θα εννοείτε τα οικονομικά και τα συναφή. Τι αξία όμως έχουν τα λεφτά στη ζωή σας;

ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ:Τα λεφτά για μένα έχουν μόνο αξία χρήσεως.

STATUS: Χρήματα.

ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Ακριβώς. Τα χρήματα είναι μέσο και μόνο. Λίγα ή πολλά, αναλόγως πώς εννοεί καθένας τις ανάγκες του, μ’ ενδιαφέρουν μόνο και μόνο για να φτάνουν για όσα Θέλω να κάνω. Δεν με νοιάζουνε οι λεζάντες. Ποτέ δεν είπα έχω ένα ωραίο αυτοκίνητο, ή ένα ωραίο κότερο. Δεν έχω. Ούτε δικό μου Θέατρο έχω. Το μόνο που ήθελα πάντα να’ χω είναι αυτό που είδα να ‘χει κάποτε η μάνα μου: Ένα αρχοντικό σπίτι, και αρχοντιά στη συμπεριφορά μου. Μια γενναιοδωρία.
STATUS: Να μπορείτε να κερνάτε τους φίλους σας.
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Δεν λέω για τόσο ευτελή πράγματα. Ο καθένας μπορεί να κάνει τραπέζια. Εγώ Θέλω να μπορώ να βοηθάω τους ανθρώπους μου, τους συνεργάτες μου, όσους έχουν την ανάγκη μου, και ζητάνε κάποια στιγμή τη συμπαράστασή μου. Και Θέλω να μπορέσω μια μέρα να υλοποιήσω κάποια ουσιαστικότερα όνειρά μου για τους ανθρώπους που είναι μια ζωή μαζί μου.
STATUS: Όπως;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: ‘Όπως να μπορέσω μια μέρα ίσως να φτιάξω το σπίτι του Απόμαχου Ηθοποιού. Από τα χρήματα που δεν εισπράττω από τις ταινίες μου. Ενώ είχα ποσοστά, κι έχω, και κανείς δεν μου τα δίνει, κανένας δεν μου τα ‘δώσε ποτέ. Από το ’72 κι ύστερα, οι ταινίες μου παίζονται κάθε μέρα σχεδόν στα κανάλια, είναι στα βίντεο κλαμπ, κι εγώ δεν παίρνω δραχμή. Και δεν έχω κάνει και τίποτα ως τώρα. Θέλετε κι άλλη απόδειξη πως τα λεφτά για μένα δεν πάνε πρώτα; Ας βοηθήσει το Σωματείο των Ηθοποιών να εισπραχτούν όλα αυτά τα χρήματα, όχι για μένα, για τους ηθοποιούς όλους. Είναι πάρα πολλά εκατομμύρια.

STATUS: “Ενα εκατομμύριο την ημέρα από το ’72 να ‘ναι, μιλάμε για δισεκατομμύρια.

 

ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Όταν σβήσουν τα φώτα, τον ηθοποιό τον ξεχνάνε όλοι. Εγώ δεν θέλω να γίνεται έτσι. Εγώ έχω ανθρώπους μαζί μου που είναι η ίδια η ιστορία ολόκληρου του θεάτρου. Δεν μπορώ να μην τους σκέφτομαι. Αλλά χρειάζομαι και μια βοήθεια. Δεν γίνεται να τα κάνω όλα μόνη μου.
STATUS: ‘Οσο ανδρισμό και να ‘χετε.
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Εγώ ανδρισμό; Εντάξει, μια κουβέντα είπα. Δεν έχω αρσενικά κομμάτια εγώ. Εγώ είμαι Θηλυκό, γυναίκα. Και γι αυτό με φοβούνται οι άνδρες. Γι’ αυτό δεν με βοηθάνε. Γι’ αυτό με ανταγωνίζονται. “Έχω δεχτεί πολλές άνανδρες επιθέσεις από άνδρες, όσες δεν φαντάζεστε. ‘Έχω αθέμιτο ανταγωνισμό από τους άνδρες
STATUS: Αθέμιτο;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Ναι, αθέμιτο. Ας παλέψουν όπως πάλεψα και παλεύω εγώ, κι ύστερα ας μιλάνε. Και στο κάτω κάτω, αν δεν τους αρέσω, ας με αγνοήσουν. Δεν επιβάλλω σε κανέναν να μ’ αγαπάει σώνει και καλά. Γιατί όλος αυτός ο πόλεμος;
STATUS: Σας πολεμάνε, λέτε, και σαν ηθοποιό;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Εκεί δεν νομίζω πως μπορούν. Να σας πω του καημό μου, τι πορεία ακολούθησαν πολλοί απέναντί μου: Στην αρχή, από πολύ μικρή, και με χειροκροτούσαν και με δέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες. Οι μεγάλοι αυτής της χώρας. Τα μεγάλα μυαλά, οι μεγάλοι συγγραφείς, οι μεγάλοι κριτικοί, τα μεγάλα πνεύματα. Από τη στιγμή, όμως, που εγώ άρχισα να περνάω το μέτρο του επιτρεπτού γι’ αυτούς, όταν ξέφυγα από τον έλεγχό τους, από τον έλεγχο όλων, τότε άρχισε ο πόλεμος. Η αμφισβήτηση.

STATUS: Η αμφισβήτηση όμως είναι άκρως ζωογόνος. Δεν είναι;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: “Ένας μακιγιέρ που είχα, ένας ωραίος Ρώσος, μου ‘χε πει κάποτε «Όταν σε γαβγίζει ένα σκυλί, μην το βάζεις στα πόδια, ούτε να του πετάξεις πέτρα. Να μένεις ακίνητη και να το κοιτάς στα μάτια. Μην το φοβάσαι. Θα τα κερδίσεις». Μένω, κι υπομένω πάντα τα πάντα, και περιμένω να πάψουν να με γαβγίζουν όσα σκυλιά με γαβγίζουν. Ξέρω πως αυτό Θα γίνει. Είτε όσο ζω είτε όταν πια θα ‘χω φύγει. Γιατί δεν διεκδίκησα τίποτα απ’ αυτόν τον τόπο, και κατέθεσα κι εγώ όλη τη ζωή μου στα πόδια σας.
STATUS: Η Ελλάδα είναι ανθυγιεινός τόπος για τους “Έλληνες.
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Ούτε βραβεία μου έχουν δώσει ποτέ, εκτός από ένα κάποτε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, για να μου κλείσουν μετά τις πόρτες όλες. Ποιες πόρτες; Τις πόρτες των Εθνικών Θεάτρων, που εγώ από κει βγήκα. Από τους καλύτερους δασκάλους. “Οχι, αυτή όχι! Δεν θα πάει αυτή στην Επίδαυρο!» κι εγώ πήγα με το έτσι θέλω. Κόντρα στον φασισμό. Εγώ αυτό θεωρώ φασισμό,στη χειρότερή του, μάλιστα, μορφή. Δεν ξέρω αν είμαι καλή, ή πόσο καλή είμαι. Ξέρω όμως πόσο έχω πονέσει για όσα έχω κερδίσει, και δεν δέχομαι να μου τα παίρνουν πίσω άνθρωποι ανίκανοι κι άχρηστοι.
STATUS: Τι είναι αυτό; Τι έχετε κερδίσει;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Τι έχω; Μα την αγάπη, τη λατρεία του κόσμου! Λίγο είναι αυτό; Αυτό δεν είναι η ουσία όλη;
STATUS: Πώς μπορούν, άρα, να μπαίνουν κάποιοι ανάμεσα σ’ εσάς και στον κόσμο;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Δεν μπαίνουν. Γιατί δεν τους αφήνω εγώ. Γιατί αντέχω. Αν λύγιζα, αν μετά την Αντιγόνη, που θέλανε να με φάνε ζωντανή, λύγιζα, θα τα ‘χανε καταφέρει. Εγώ όμως πάλι στάθηκα όρθια, και τους ξανά είπα: «Είμαι το Γλυκό Πουλί της Νότης. Ποτέ δεν έπαψα να είμαι». Ξέρετε, τότε ήρθε η Μελίνα στην πρεμιέρα, μόνα και μόνο για να μ’ εμψυχώσει. Όπως είχα κάνει κι εγώ, ίσως μόνη απ όλους, όταν της τηλεγράφησα κάποτε στις Κάννες, τότε που την είχαν αφήσει μόνη της. Το να βρίσκεσαι δίπλα στους ανθρώπους στα εύκολα είναι εύκολο. Στα δύσκολα είναι δύσκολο.

STATUS: Φαντάζομαι πως η Μελίνα Μερκούρη ήξερε από τέτοια.
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Όταν γυρίζαμε τα «-Το Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», στον Φίνο, η Μελίνα μπαινόβγαινε με τον Ντασέν στη Χίου 53. Κι εμένα μου κοβότανε η ανάσα. “Ενιωθα πάλι όπως όταν την είχα πρωτοδεί στην «Άννα των Χίλιών Ημερών». Σαν μαθητριούλα. Σαν να ‘βλεπα μπροστά μου μια θεά. Και λέω του Φίνου: «Εσύ θα βάλεις τα λεφτά για την ταινία τους!».
STATUS: Για ποια ταινία;

ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Για το «Ποτέ την Κυριακή»! Κι ο Φίνος μου απάντησε: «Δεν τρελάθηκα να ποντάρω σ’ αυτή την κοκαλιάρα». Το ‘χει πει κι η Μελίνα αυτό. Και του ‘χα μεγάλο γινάτι. Κι όταν πήρε το βραβείο κι έγιναν όσα γίνανε, η Μελίνα γύρισε κι ανέμιζε το τηλεγράφημα που της είχα στείλει, μόνη εγώ. Και τη Μελίνα την αμφισβητούσανε παθιασμένα. Κι ας λένε άλλα τώρα, ας αφήσουνε τις υποκρισίες. Ξέρετε πόσο μισήθηκε η Μελίνα; Πολύ. Γι’ αυτό και αγαπήθηκε και τόσο. Απ’ τους παλιότερους, όχι από τα παιδιά, όχι από του απλό λαό, κι από τύψεις την κλάψανε τώρα τόσο.
STATUS: Ούτε ο Φίνος, λοιπόν, ήταν ο σούπερ επιχειρηματίας. ‘Έκανε κι αυτός μεγάλα λάθη.
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Δεν ήταν τολμηρός ο Φίνος. Αν είχε τολμήσει, Θα ‘χαμε ξεπεράσει τότε τα σύνορα της Ελλάδας. Θα ‘χαμέ κάνει έναν νεορεαλιστικό κινηματογράφο καλύτερο κι από τον ιταλικό, τον κλασικό πια.
STATUS: Αυτό μου το ‘χει υποστηρίξει κι ο Γιώργος ο Πανουσόπουλος.
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Μα αλήθεια είναι. Κι απ τους Γάλλους καλύτεροι ήμασταν. Δεν τόλμησε όμως ο Φίνος. Όπως δεν τόλμησε να μ’ αφήσει να δουλέψω με τον Κακογιάννη. Με ζήτησε ο Μιχάλης ο Κακογιάννης, κι ο Φίνος μπήκε στη μέση και μας τα χάλασε. Να ένας άλλος καημός μου. Του το ‘λεγα τις προάλλες: «Μιχάλη, ακόμα και τώρα πρέπει να κάνουμε μια ταινία μαζί». Κι αυτός μου ξαναείπε ναι. Τέλος πάντων. Πού είχαμε μείνει, πριν γυρίσουμε στο παρελθόν;


STATUS: Είχαμε μείνει εδώ, Στο μέλλον.
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Λοιπόν, σας έλεγα πως σ’ αυτή την άγρια χώρα, μου γυρίζουνε κατά καιρούς την πλάτη κάτι ανθρωπάκια που κάθονται σε κάτι καρέκλες και νομίζουν πως είναι κάποιοι. Εναλλάσσονται αι διεθυντές των Εθνικών Θεάτρων, και το Θέμα τους, το πείσμα τους, μένει πάντα το ίδιο: «Μην μπει αυτή και μας χαλάσει τις μέτριες ισορροπίες».
STATUS: Φαντάζομαι πως το επιχείρημά τους είναι η πλευρά σας της σταρ.
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Δεν λέτε δόξα τω Θεώ, που είμαι και σταρ και έχω και ουσία; Γιατί πάνε να μου το βγάλουνε αυτό όλοι ως πλην; Δόξα τω Θεώ, που η Ελλάδα έχει μια τέτοια σταρ που αντέχει, που σε λίγο θα μπω και στο Βιβλίο Γκίνες! Κορίτσι για εξώφυλλο τριάντα πέντε και χρόνια! Κι έχετε παράπονο; Τριάντα έξι χρόνια εξώφυλλο, και κοκορευόσαστε εσείς μ’ ένα περιοδικό έξι χρονών παιδάκι, και με καλείτε να το γιορτάσουμε; Πού ‘ναι τα γλέντια κι οι τιμές, πού ‘ναι τα όργανα να παίξουν να γιορτάσω εγώ τη νίκη μου, τριάντα έξι χρόνια πρώτη!
STATUS: Η Γυναίκα των Ετών Όλων επιτίθεται στον Άνδρα του Μήνα!
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Άσε τους άνδρες κατά μέρος! Ας τους αναζητάω κι εγώ από έξι ετών, ας μου λείπουν κι εμένα. Υπάρχουν άνδρες, μην φοβόσαστε. Αλλά φοβούνται, με φοβούνται. Όπως με φοβούνται να με βάλουν στην πολιτική, όπως με φοβούνται να με βάλουν στα Εθνικά Θέατρα, έτσι φοβούνται να με βάλουν και στο σπίτι τους! Σου λένε: «Εδώ πρόκειται για άτομο επικίνδυνα, φευγάτο. Πώς θα την κάνουμε καλά;. Είμαι αυτόνομη κυβέρνηση! Δεν μπορείτε, λοιπόν, κύριοι, να την κάνετε καλά την Αλίκη Βουγιουκλάκη;
STATUS: Σας Θεωρούν εκτός ελέγχου, λέτε;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: ‘Έτσι πιστεύω. Αλλά η αλήθεια, κι η Αλίκη, είναι άλλη. Εγώ είμαι και ευάλωτη και τρυφερή. Εγώ είμαι ένα κορίτσι, που επειδή δεν έζησα την εφηβεία μου, νομίζω πως με παίρνει να τη ζω πάντα. Μπορεί κάτι τέτοιο να φαίνεται τρελό, όμως τι να κάνουμε που έτσι είναι; Εγώ έτσι νιώθω. Και γι’ αυτό τα ‘χω και τόσο καλά με το χρόνο. Ο χρόνος είναι από τους λίγους άνδρες που μ’ έχουνε λατρέψει.
STATUS: Λέτε πως κάθε χρόνο μπορείτε να τον κάνετε δικό σας;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Θέλετε να μιλήσουμε ποιητικά; ‘Όχι. Λογικά Θα συνεχίσω να σας μιλάω εγώ. Θα σας προσγειώσω. Το μόνο το οποίο μου προσάπτουν κι εγώ δεν μπορώ να το αμφισβητώ συνέχεια είναι ότι με πήρανε τα χρόνια. Άκου να δεις! Εμένα; Εμένα με πήρανε τα χρόνια! Εγώ τα πήρα τα χρόνια! Εγώ, από τα χρόνια μαθαίνω, πλουτίζω, κερδίζω. Κερδίζω φίλους και αισθήματα, όλο και πιο πολλά, όλο και πιο πολλούς. Δεν με λατρεύουν και τα σημερινά παιδιά; Εγώ με το κεφάλι μου έχω τέλεια σχέση. Κι ο νους μου δίνει εντολές στα ανόητα και χαζά κύτταρα, να ‘χουνε την ηλικία που θέλω, που ταιριάζει στην καρδιά μου: Πιο μέσα πιο πέρα απ’ το μυαλό: Η ψυχή μου, όλη, το Θέλει, το θέλω. Τι πά’ να πει ηλικίες; Τι πά’ να πει χαρτιά; Εγώ τα χω κάψει τα χαρτιά μου!
STATUS: ‘Όπως άλλοι τα λεφτά τους.
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Εγώ, με τη σχέση την καλή που έχω με τον εαυτό μου, επιβάλλω και στον χρόνο ακόμη να με σέβεται, για να τα πάμε χαλά! Κι όσα χρόνια και να μου προσθέτουνε οι διάφοροι καλοθελητές, εγώ μπορώ και τα μεταμορφώνω σε νιάτα. Ακόμα και τα χρόνια που δεν είναι δικά μου, αλλά ξένά, δικά τους, ανύπαρκτα. Άλλη, με όλ’ αυτά, μπορούσε να ‘χε μαραζώσει. Ε, όχι δα! Εγώ γελάω, εγώ τα βρίσκω κι αστεία όλ’ αυτά.
STATUS: Ο αγαπημένος σας ο Χρόνος έχει όμως κι ένα άκρως μελαγχολικό επίθετο: Πανδαμάτωρ.

ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Ναι, το ‘χει. Κι εμένα Θα ‘ρθει η ώρα μου. Απλώς, δεν έχει έρθει ακόμα. Μη φοβάστε. Οι μεγάλοι ρόλοι με περιμένουν. Κι όταν θα ‘ρθει η ώρα μου… εγώ Θα ‘μια πολύ ευτυχισμένη.
STATUS: Γιατί;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Γιατί θα ‘χω περάσει τη ζωή μου όπως εγώ διάλεξα να την περάσω. Όχι όπως Θέλανε να μου επιβάλουνε να την περάσω, ούτε το σύστημα, ούτε η κοινωνία, ούτε οι διάφοροι ειδικοί, ούτε οι εχθροί μου, ούτε οι «φίλοι» μου.
STATUS: «Μελινικά»;
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ: Ελληνικά!

Η συνέντευξη δόθηκε στον Σωτήρη Κακίση.